Dünyayı kavramaya başladığımdan beri hep gezmek istedim. Ama insanlardan uzak olarak. Yalnız ve sessiz. Bâzen başardım. Kendimi dağlara, tepelere vurdum. İnad ettim. Rezil kentlere yüksekten ve rezilliklerinin farkına varılmayacak bir açıyla baktım. Bu sebepten şiirlerim genelde eleştiri içerir. İnsanlarda görebildiğim yanlışlardı ekseri. Demiyorum ki bir tane iyi kimse olmadı hayatımda. Var var ama binde bir. Bunları da anlatmaya şiir kabiliyetim yetmedi.

Küçükken hep bir macera romanı yazmak isterdim. İşte bir adaya düşmüş bir insan ve yaşadıkları. Ne hikmetse dört beş sayfadan ileriye gitmediler. Sonra şiiri keşfettim. Kısa ve öz. Ne istiyorsan anlatımda, hepsini -kâbiliyetine bağlı- belki bir satırda bile verebiliyordun. İlk başlar daha acemiceydi. Sonra kendime has benzetmeler ve tasvirler geldi şiir dağarcığıma. Ama hiçbir şairinin şiir kitabını alıp okumadım. Kopya etmekten çok korktum. Bir gün dîvânı tanıdım. Kopya etmeye aciz olduğumu anlayınca dîvân edebiyatına meylettim. Hâlen okumaktayım ve onların dehâları karşılarında sadece “vay be” diyebilmekteyim.

Garîb

Ömer Şimşek